Carrapito teso

Eu non son tan rara, desía a pobre rapasa, cando se buralaban os seus amighos da infansia.

¡Déixademe, hostia! que eu non vos fixen nada. Ai non me queimedes, a min.

Carrapito teso, cara de conexo, vai lava-la cara, que che cheira ó mexo!

Pasaron quinse anos, Encarna foi cresendo. Medráronlle as tetas, restarou por completo.

Mirade rapases, que antes era un feto, á que lle disíamos nós:

carrapito teso, cara de conexo, vai lava-la cara, que che cheira ó mexo!

¡Encarna, que boa estás! ¿Onde deixache-las trensas que solías levar?

¡Encarna, vente pra acá! E amósanos o que antes non paresías criar. ¡Carrapito teso, cara de conexo, vai lava-la cara, que che cheira ó mexo!

¡Encarna, que boa estás! ¿Onde deixache-las trensas que solías levar?

¡Encarna, vente pra acá! E amósanos o que antes non paresías criar.

¡Carrapito teso, cara de conexo, vai lava-la cara, que che cheira ó mexo!

¡Carrapito teso, cara de conexo, vai lava-la cara, que che cheira ó mexo!